ارامنه به‌عنوان یکی از مهم‌ترین اقلیت‌های مذهبی در ایران، همواره نقش بسزایی در توسعه فرهنگی، اقتصادی، و هنری این کشور داشته‌اند. از زمان مهاجرت ارامنه به ایران، به‌ویژه در دوره صفویه، این همزیستی در قالب تعاملات فرهنگی و معماری مشترک، از جمله در کلیساهای ارامنه و مساجد اسلامی، نمود پیدا کرده است. معماری مذهبی مانند کلیسای سنت استپانوس، کلیسای وانک، تادئوس و مساجدی مانند مسجد شیخ لطف‌الله نمونه‌هایی از این تأثیرات متقابل هستند که نشان‌دهنده تبادل فرهنگی میان این دو جامعه است. مقاله ضمن بررسی تاریخی تحلیلی زندگی ارامنه در شهرهای مختلف ایران، به شباهت‌های معماری مذهبی، روابط اجتماعی و اقتصادی، و نمادهای همزیستی مسالمت‌آمیز میان ارامنه و مسلمانان در ایران پرداخته و اهمیت این همزیستی را در تاریخ ایران مورد تأکید قرار می‌دهد.