امروزه بسیاری از کشورها با توجه به ظرفیت‌های داخلی و فرصت‌های بین‌المللی، در راستای ساخت برند ملی تلاش می‌کنند تا هویت ملی خود را ارتقا بخشیده و تصویر قدرتمند و الهام بخش در اذهان خارجی ارائه نمایند.
برند ملی - پیشرفت و آبادانی سواحل مکران متکی به در اختیار داشتن استراتژی توسعه منطقه‌ای (RDS) منحصر به فردی است که الزامات آن از اسناد بالادستی و سیاست‌های کلی کشور حاصل می‌شود. پرسش اصلی پژوهش آن است که مفهوم برند ملی از چه جایگاهی در مدل توسعه منطقه‌ای سواحل مکران مبتنی بر اسناد بالادستی برخوردار است؟ پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیل مضمون، اسناد بالادستی و سیاست‌های کلی منتخب (سند چشم‌انداز 1404، سیاست‌های کلی برنامه ششم و هفتم توسعه، سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی و پیش‌نویس سند الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت) کشور را مورد بررسی قرار داد و هشت الزام در مدل توسعه منطقه‌ای مکران را نتیجه‌گیری نمود. نتایج نشان میدهد که در نگاه سیاستگذار، تحقق توسعه سواحل مکران منوط به تدوین برنامه‌های ملی مبتنی بر مزیت‌های منطقه‌ای، تبدیل منطقه مکران به مجموعه مراکز بزرگ و قطب های اقتصادی با نقش بین‌المللی، رونق دیپلماسی اقتصادی (با اولویت همسایگان و کشورهای اسلامی)، فعال‌سازی نقش ترانزیتی (با تاکید بر راهگذر شمال- جنوب)، اهتمام به رفتار حمایت‌گرایانه دولت از توسعه منطقه‌ای مکران، اولویت به صنایع و کسب‌وکارهای دانش‌بنیان، ساخت برند ملی، تقویت گردشگری و صادرات صنایع دستی است. بنابر این نتایج، برندسازی ملی در مدل توسعه منطقه‌ای سواحل مکران مورد توجه جدی اسناد بالادستی و سیاست‌های کلی جمهوری اسلامی ایران بوده است و در مقایسه با دیگر الزامات مربوط به این مهم به جهت فراوانی تاکید، جزو سه الزام پرتکرار به شمار میرود.
از اینجا مطالعه کنید